4-3-3 aanval of 4-4-2 verdedigend?

De zaterdagen staan bij ons altijd in het teken van voetbal. De ene is voetballer, de ander is coach van een jeugdelftal. Gelukkig hebben we beide wel verstand van het spelletje. Elke maandagavond tijdens het schrijven van de column hebben we het over onze wedstrijden. We kunnen niet altijd bij elkaar aanwezig zijn, dus moeten we even bijpraten. 

Af en toe gaat dat ook wel wat dieper over de tactiek achter het spel. Soms zijn er gebeurtenissen in de wereld waar je met een simpele voetbaltactiek naar kan kijken. De grootste Nederlandse voetballer aller tijden zei het volgende: “De aanval is de beste verdediging.” 

Vanuit het voetbal klopt dit vaak wel. Een team onder druk zetten begint bij de aanval en daarom zou dat de beste verdediging moeten zijn. De Hollandse school staat bekend om het attractieve voetbal en daar past de tegenstander onder druk zetten bij. Als je dit stukje zou willen generaliseren kom je er snel achter dat dat niet het beste idee is. 

De wereld wordt de laatste tijd bestookt met aanvallen. Aanvallen met dodelijke afloop voor heel veel mensen, te veel mensen. De reden van deze aanval; ‘de aanval is de beste verdediging’. Wat nou als de wereld dit even zou vergeten. Even niet aanvallen, dan hoeft niemand zich te verdedigen. De wereld is alleen maar bezig met het reageren op elkaar. Als we niet aanvallen is dat niet nodig. Het is niet te bevatten hoe dat de wereld zou kunnen helpen.  

Afgelopen zaterdag waren wij in Leiden om een hapje te eten. We kregen toen een pushmelding over de situatie tussen Iran en Israël. Iedereen was benieuwd hoe dit weer zou eindigen. Gelukkig viel de schade mee in Israël. Inmiddels komen er steeds meer berichten naar buiten dat Israël wil terugslaan. 

Wij vinden dit moeilijk te begrijpen. Een reactie van Israël zal opnieuw leiden tot een reactie van Iran. Zo blijft dit riedeltje doorgaan, totdat de situatie echt serieus ontploft. De mensen die in beide landen de macht hebben, lijken niet te beseffen wat voor enorme gevolgen hun acties kunnen hebben op hun eigen land en de rest van de wereld. Alles draait om het tonen van militaire macht en het voorkomen van gezichtsverlies. 

Het is de grootste angst van beide landen om over te komen als de zwakkeling. Het voorkomen van een conflict, door niet terug te slaan, is juist nu een teken van kracht. Het kan zoveel extra ellende voorkomen, deze ellende wil je je land toch besparen als regering. Wij vragen ons af of er dan niemand is die rationeel kan nadenken en kiest voor het land en de wereld, in plaats voor zichzelf en oorlog.

Lees hier de andere columns van Milan & Rutger.