George uit Syrië dwingt respect af: Gevlucht en weer geworteld
25 februari 2023 om 10:31 MensenHOOFDDORP Iets betekenen voor het land waar hij is opgevangen en asiel heeft gekregen. Voor George Kalous, afkomstig uit Syrië, dé drijfveer om vrijwilligerswerk te gaan doen. “Nederland is goed voor me. Ik ben het land dankbaar. Graag wil ik wat terugdoen.”
Op de bank in de woonkamer van zijn flat in Graan voor Visch praat de 66-jarige George met drukke armgebaren. Zijn ogen, waarvan gezegd wordt dat ze de spiegel van de ziel zijn, doen mee. Hij haast zich te zeggen dat in zijn familie geen slachtoffers van de aardbeving te betreuren zijn. De gedreven Hoofddorper straalt een enorme positiviteit uit. Ook voor hem is de zon weer gaan schijnen en hij is tevreden met zijn leven. En is ontzettend trots op zijn beide kinderen die hem zijn nagereisd en hier hebben gestudeerd.
“Ik heb veel verhalen uit mijn leven. De belangrijkste ga ik jou vertellen”, laat George weten als hij met koffie en een schaal koekjes uit de keuken terugkomt. Zijn verhalen, die een krant zouden kunnen vullen, beginnen in de stad Aleppo. Hij groeit er op, leert er het juweliersvak en begint op zijn 18-de een eigen zaak. Rond die tijd mag hij zich tevens gediplomeerd zwemcoach noemen. Het leven lacht hem toe. Totdat hij in 1978 in Libanon als gevolg van een bomexplosie, zijn rechterbeen verliest. Voor de noodzakelijke prothese gaat George naar Rusland. “Waarom naar Rusland?” herhaalt hij de vraag. “Daar hadden ze betere technieken dan in Syrië en via een kennis kon ik daar terecht. In de ruim elf maanden dat ik in Rusland was heb ik de taal geleerd. Tien uur per dag woorden erin stampen.” Zijn kunstbeen weerhoudt hem er niet van in Syrië zijn werk weer op te pakken. George Kalous wordt een beroemde zwemcoach. Vanuit Syrië wordt zijn advies nog steeds gevraagd.
We probeerden te overleven van ons spaargeld. Toen dat op was heb ik alles verkocht wat ik had
Het wordt najaar 2015. De bloedige Syrische oorlog woedt nog steeds. Als het regeringsleger Aleppo bombardeert wordt ook het zwembad verwoest. Voor het gezin Kalous wordt het leven uitzichtloos. “Geen werk, betekent geen geld en ook de nutsvoorzieningen in de stad waren kapot”, vertelt George, 59 jaar destijds. “We probeerden te overleven van ons spaargeld. Toen dat op was heb ik alles verkocht wat ik had. Sieraden, goud, zilver en ook ons beschadigde huis. Omdat er niet genoeg geld was om allemáál weg te kunnen ben ik eind 2015 in mijn eentje gevlucht in de hoop mijn gezin snel en veilig te kunnen laten overkomen.” Hij veegt in zijn ogen. “Mijn einddoel was Nederland omdat ik had gehoord dat het een goed land is. Bus, trein, in een overvol en gammel bootje van Turkije naar Griekenland en veel lopen. Heel veel lopen.” En dat met een slecht zittende prothese die zijn beenstomp steeds tot bloedens toe verwondt. Maar George zet door en kan zich uiteindelijk melden in Ter Apel om na de nodige omzwervingen te belanden in opvanglocatie Dennenheuvel in Bloemendaal. Als statushouder kan de Syrische christen in oktober 2016 zijn vrouw, zoon Victor (toen 18) en dochter Vera (toen 16) in de armen sluiten. Veilig en wel. George wordt weer het vrolijke mens dat hij altijd is geweest. Ruim vier jaar geleden kreeg het gezin in Hoofddorp een huis
RESPECT
Direct na zijn aankomst in Nederland is George onze taal gaan leren. “Leer de taal van het land waar je bent. Je toont daarmee je respect voor het land en het opent deuren”, weet George die zes talen spreekt. Het Nederlands krijgt hij onder de knie door op de televisie de ondertiteling proberen te lezen. Als hij een woord niet begrijpt zoekt hij het op in Google Translate.
En ik wil zo graag. Ik ben gezond. Ondanks één been zwem ik drie uur achtereen en ben beresterk
In welke opvanglocatie George ook verblijft, overal biedt hij zich aan als vrijwilliger. Van het geven van zwemlessen tot werken in een kringloopwinkel. Om wat terug te doen. In het zwembad had hij gezegd: “Ik ga jullie zwemmen leren, jullie gaan mij de taal leren.” En zo geschiede. George heeft ook Vera les gegeven. Hij pakt zijn telefoon. Een filmpje laat zien dat hij in het water springt en door zijn dochter naar de kant wordt gebracht. “Pas vijf jaar was Vera toen. Ze is een groot zwemtalent. Eenmaal hier is er een zwempas geregeld waardoor ze kon trainen in het Boerhaavebad in Haarlem.” Vol trots draait George zijn hoofd richting staande lamp die behangen is met medailles die Vera al in het eerste half jaar dat ze in Nederland was heeft gewonnen. Onlangs heeft ze haar studie architectuur afgerond. Victor is een talentvolle violist en verdient zijn brood als projectmanager. Doorzetten en aanpakken, ze hebben het van geen vreemde.
REGELTJES
George die vorig jaar het Nederlanderschap heeft verkregen, leeft van een uitkering. Het voelt als zijn hand ophouden en dat wil hij niet. Zweminstructeur in zijn eigen bedrijf, dat is wat hij wél wil. Maar hij loopt tegen regeltjes aan. Zijn diploma’s heeft hij in Syrië moeten achterlaten en geld om hier de papieren te halen heeft hij niet. Lenen gaat ook niet, want dat kost hem zijn uitkering. “En ik wil zo graag. Ik ben gezond. Ondanks één been zwem ik drie uur achtereen en ben beresterk.” George trekt zijn mouw omhoog en slaat op zijn indrukwekkende bovenarm. Het klinkt als een klap op een plaat roestvast staal.
Drie jaar nu geeft George zwemles in het Sportcomplex Koning Willem-Alexander in Hoofddorp. Voor hem een aardig eindje weg. Je hoort hem niet. Hij zet zijn in Leiden nieuw aangemeten prothese in zijn fietstas en gáán. Veel mensen kijken vreemd op als ze hem met één been, badslipper en in sportbroek zien fietsen, bekent hij. Maar George doet meer. Hij geeft fietsles aan buitenlandse vrouwen, is vrijwilliger bij Voedselbank Haarlemmermeer en kookt maaltijden in het Fundament onder de Joannes de Doperkerk. Op maandag en vrijdag is hij nog vrij. “Graag wil ik ook die dagen mensen helpen.” George Kalous, zo gewoon en toch zo bijzonder.
Frans Witteman
