Respect
22 november 2022 om 16:00 ColumnBijna op tijd was hij. Wat ik op zich al knap vond.
Zijn scootmobiel parkeerde hij handig, met één hand sturend voor het raam.
Na zich met enige moeite uit de stoel gewurmd te hebben, trad hij de salon binnen.
Zijn rechterarm hing doelloos naast zijn lichaam en zijn rechterbeen luisterde ook niet meer echt naar de afgegeven hersensignalen.
“Zo daar ben ik”, zei hij nauwelijks verstaanbaar, maar toch enigszins opgewekt.
“Kun je niet een beetje opschieten, ik heb nog meer te doen”, zei ik.
“Ja, ja, ik doe mijn best”, antwoordde hij grijnzend.
Terwijl ik hem uit zijn jas hielp besefte ik dat hij werkelijk zijn best deed.
Als je het meest misbruikte woord van tegenwoordig wèl eens op de juiste wijze zou gebruiken, was dat woord volledig van toepassing op deze man.
Respect.
Zoals met veel van onze klanten gaat onze relatie al lang terug.
Hij had in zijn leven al heel veel voor zijn kiezen gehad.
Een overleden kind, kanker, dementerende vrouw en een hersenbloeding.
Al die ellende heeft hij op krachtige wijze doorstaan.
Tot op zeer hoge leeftijd schaatste hij nog altijd zijn rondjes op de ijsbaan in Haarlem.
Hem nu zo te zien went eigenlijk nooit.
In mijn stoel deelde hij ook nog even mee dat zijn vrouw nog maar net overleden was. Hij pakte zijn telefoon om de laatste foto te tonen die gemaakt was van zijn vrouw.
Natuurlijk was zijn vrouw ook al op leeftijd en mankeerde ze het nodige. Maar hij was op een bepaalde manier geknakt.
En dat snap ik. Hoeveel kun je hebben als mens?
Vooral het feit dat ze niet meer samen onder één dak konden wonen en hij daardoor ook niet bij haar overlijden kon zijn, had erin gehakt.
We dronken na de knipbeurt even een bakkie koffie. Kon hij tenminste even zijn verhaal kwijt.
Zichtbaar monterder verliet hij de salon.
Ik keek hem na, met nog meer respect.
B. Perdaan
Hoofdweg 1308