Kapperspraat

17 februari 2020 om 10:41

Nalatenschap

"Hoe gaat het eigenlijk met je moeder?", vroeg mijn klant belangstellend.

"Harstikke goed", zei ik. "Ze is inmiddels 87 en rent nog als een malle door het dorp, dus prima."

"Woont ze nog helemaal zelfstandig?"

"Zeker en nog mooi ook."

"Ach ja dat is een mooi plekje in het dorp hè, mooi centraal. Hoe lang woont ze daar alweer?"

"Bijna 21 jaar."

"Zolang alweer?"

"Mijn dochter is toen geboren in die periode dus dat vergeet je niet meer."

"Mooi ijkpunt."

"Ja want ik weet nog goed dat ik toen ook niet veel heb hoeven helpen bij de inrichting en de verhuizing."

"Handig toch, zwanger zijn?"

"Ja maar dat kan nu niet meer."

"Is wel klaar ook, denk ik."

"Dat zwanger zijn wel, ja. Maar Ik heb nu geen enkel excuus meer om niet te helpen bij het opknappen en inrichten van mijn moeders huis."

"Opknappen?"

"Ja, ze woont er dus 21 jaar en in al die tijd was er niets meer aan het huis gedaan. Dus nu moest er serieus gewerkt worden. Nieuwe vloer, schilderen en behangen en nieuwe meubeltjes."

"Zo dat is mooi."

"Maar gaat wel ten koste van de erfenis."

"O ja, dat is wel een dingetje", zei mijn klant lachend.

"Kijk we waren dus in een of andere meubelzaak en hadden ons oog laten vallen op een televisiekast. Zegt de verkoopster dat de levertijd zo'n 8 weken is. Toen zei ik dus dat het voor mijn moeder is en die is al 87. Dus enige haast is dan wel geboden."

"Echt?"

"Ja staat ze me dus verschrikt aan te kijken. Zo van dat zeg je toch niet."

"Was je moeder erbij?"

"Natuurlijk. Maar die kent ons en weet dan ook dat we betrekkelijk gestoord zijn. Die zegt dan ook steevast excuserend naar de verkoopster dat wij niet wijzer zijn."

"Ze heeft het niet makkelijk met jullie denk ik."

"Is allemaal te herleiden naar de opvoeding. Dus geef mij de schuld niet."

"Mag toch hopen dat ze de hele erfenis erdoor heen jast", bulderde mijn klant.