Laatste Grimlachjes van tachtiger Hennie: Het afscheid

NIEUW-VENNEP Vandaag leest u de laatste bijdrage van Hennie. Precies een jaar lang vertelde zij wat haar als eigentijdse tachtiger zoal bezighield. Bij het afscheid bedankt zij haar lezers voor de vele positieve reacties. 

‘Laat ik me even voorstellen. Ik ben Paula Jansen en pas verhuisd. Nieuw adres: Crematorium Westerveld. Ik lig hier nu al drie dagen in het mortuarium. Het is ijskoud en doodstil. Vanavond komen ze afscheid nemen. Ik ben benieuwd wie er allemaal zullen zijn. Zelf heb ik niets kunnen voorbereiden. Ik laat het dus maar over me heen komen. Ik hoor ze al zeggen. Wat ligt ze er mooi bij, zo vredig. Ja, wat denk je dan. Dat ik zou zitten?

En wat een bloemen. Waarschijnlijk was ik erg geliefd. Het is inmiddels avond en er staat een lange rij mensen. Ze schuifelen langs mijn kist. Ik heb de neiging ze een hand te geven. Tijdens mijn leven heb ik nooit zoveel belangstelling gehad. Is het nu misschien nieuwsgierigheid? Ik zou mijn ruitenwisser moeten aanzetten, zoveel tranen worden er vergoten. Enfin. Nog een nachtje en dan is het voorbij. ’s Morgens word ik in de eerste auto gezet. De rest volgt. Waarheen leidt de weg die ik moet gaan? Het is crematorium Westerveld geworden. Onder muzikale begeleiding word ik de aula binnengedragen. Daarna sta ik op het podium tussen twee brandende kaarsen. De uitvaartleider vraagt of er nog iemand wil spreken. Er komt aan dame naar voren, ene Marjan de Wit. Nooit van gehoord.’

Lieve Paula. Hier sta ik dan naast je in deze aula/ Tot onze spijt gebeurde er geen wonder/ maar Paula voor ons blijf je heel bijzonder/ Je hebt je onvergetelijk gemaakt, altijd even behulpzaam en warm/ Als iedereen zo was als jij, dan was de wereld niet zo arm.

‘Al die mensen, bloemen en mooie woorden.

Als men eens wist, hoe ik dat bij leven heb gemist.’