Gele hesjes

“Koffie?”, vroeg ik terwijl hij met zijn armen over elkaar voor het raam bleef staan.

“Ja, lekker, maakt het geheel nog aangenamer”, zei hij.

Ik kwam naast hem staan en samen genoten wij van het uitzicht en van de koffie.

“Lijkt wel een plaag, hè?”

“Ja”, zei ik, “ze zijn best wel met veel.”

“Ik dacht eerst dat het een soort van protest was”, zei hij terwijl hij van zijn koffie dronk. 

“Zo’n beweging als in Frankrijk. Gele hesjes beweging of zoiets.”

“Dat is dit dus niet”, zei ik wijzend op de verkeersregelaar die positie had ingenomen bij het fietsbruggetje voor de zaak.

“Nee, zij zijn er in principe om je te helpen.”

“In principe wel”, beaamde ik.

Op dat moment werden wij getuige van het operationeel worden van de verkeersregelaar. Hij stopte met het op zijn telefoon kijken en sprong pardoes voor een naderende bromfietser met zijn arm werkelijk fenomenaal gestrekt een stopteken gevend. Er kwam immers een fietser over het loopbruggetje en die diende beslist geholpen te worden. De bromfietser was maar net in staat de verkeersregelaar te ontwijken en zo het stopteken compleet te negeren. De fietser bleek bovendien prima in staat zelfstandig de weg over te steken en zo de verkeersregelaar ook het gevoel te geven volstrekt overbodig te zijn.

“Mooi hè, zei mijn klant breed grijnzend.

“Prachtig” zei ik. “O en kijk, hup weer op zijn telefoon.”

“Schitterende baan, toch?”

“Zeker”, zei ik, “en op de brug verderop staan er nog een stuk of acht.”

“Kost wat, denk.”

“Maar dan heb je ook wat.”

“Het is wel zaak om zelf toch maar goed uit te kijken.”

“Ja, ik vind ook dat het verkeer regelen niet helemaal vlekkeloos verloopt.”

“Gelukkig gaan ze op tijd weg, net voordat het echt druk wordt.”

“Ja dat is wel fijn”, zei ik, “als nu ook de stoplichten niet meer terugkomen gaat het bijna allemaal vanzelf.”

B. Perdaan

Hoofdweg 1308