Chillen

Leeg huissyndroom, wel eens van gehoord. Blijkt iets te zijn over kinderen die het ouderlijk huis verlaten. En dat je dat dan erg vindt. Kan ik me dus niets bij voorstellen.

Deze week vliegen de meeste van onze kinderen uit, naar school slechts, maar toch. De afgelopen dagen loop ik al meer ontspannen door het huis in de wetenschap dat het einde der schoolvakantie nabij is.

Was het dan zo erg, hoor ik u zeggen. 

Nee, erger.

Voorbeeld? 

De jongste liep al weken te zeuren of er niet eens een vriendinnetje mocht komen logeren. Na veelvuldig nee gezegd te hebben werd er toch gezwicht. Wil niet meteen de schuld bij iemand neerleggen, maar het was mijn vrouw die instemde.

Zaterdag was de grote dag. De meiden gedroegen zich voorbeeldig en hielden zich vooral bezig met meidendingen. Nagellakken en zo.

De vakantietijd in de kapsalon breng doorgaans extra drukte met zich mee. Dat is natuurlijk prima, maar aan het eind van de werkweek zit ik er aardig doorheen.

Dus zaterdagavond redelijk bijtijds naar bed. 

De dames ook, zeiden ze. Ging er gemakshalve maar van uit dat er nog uren gekletst, gegiecheld en gekeet zou worden, allemaal prima.

Op het moment dat ik in comateuze toestand verkeer, slaat de hond aan.

Ik kijk op de klok; 1:58.

Hoor ik nou de deurbel?

Ik loop naar beneden, terwijl ik nogmaals de deurbel hoor.

Ik dacht dat mijn zoon in zekere toestand voor de deur zou staan, sleutel kwijt of zoiets.

Ik zwaai gekleed in slechts mijn onderbroek de deur open kijk recht in het gezicht van twee vrouwelijke agenten.

“Deze twee dames troffen wij buiten aan”, zei er één wijzend op het logeerkoppel.

“Ja”, zei de mijne, “we waren buiten aan het chillen.”

“Nou, succes ermee”, zei de agente terwijl ze vertrokken.

“Succes alleen is vast niet genoeg”, mompelde ik terwijl ik de deur sloot.

B. Perdaan

Hoofdweg 1308